Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej.
Choć święto to wprowadzone zostało do kalendarza już kilkanaście lat temu, to jednak nadal nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, co to za święto Dzień Flagi i jak jest obchodzony w Polsce 2 maja. Szczegóły na ten temat można znaleźć poniżej.
CZY WIESZ, ŻE?
To święto państwowe, ustanowione przez Sejm w 2004 roku.
Obchodzimy je w całym kraju 2 maja.
Flaga jest – obok godła – naszym najwyższym symbolem narodowym.
Symbolem wolnego i niepodległego państwa. Reprezentuje imię Polski poza
jej granicami. Łączy Polaków w kraju i za granicą.
Jest widocznym i wymownym znakiem naszych najcenniejszych wartości.
Polskie barwy narodowe kształtowały się na przestrzeni dziejów.
W pradawnych wierzeniach Słowian biel oznaczała wodę, czystość i cnoty
moralne ; czerwień – ogień, odwagę i waleczność.
Dlatego te barwy dominowały w kolorystyce słowiańskich strojów, uzbrojenia,
dekoracji wnętrz, a nawet grobowców.
Biel i czerwień jako barwy narodowe pojawiły się po raz pierwszy 3 maja 1972
roku, podczas uroczystych obchodów pierwszej rocznicy uchwalenia
Konstytucji. Wówczas, wszystkie warszawskie damy ubrały białe suknie,
przepasane czerwonymi szarfami.
Geneza polskiej flagi jest jedną z ciekawszych w świecie.
Wywodzi się ona z barw herbu Królestwa Polskiego i herbu Wielkiego
Księstwa Litewskiego.
Biel pochodzi od bieli orła, będącego godłem Polski i Pogoni – czyli rycerza
galopującego na koniu – który jest godłem Litwy. Oba godła znajdują się na
czerwonych tłach tarcz herbowych.
Polskie barwy narodowe oficjalnie ustalił Sejm Królestwa Polskiego
7 lutego 1831 roku.
„Izba senatorska i poselska, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki,
pod którą winni łączyć się wszyscy Polacy, postanowiły, że :
- Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego oraz
Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym (…).”
… Tak świętą żądzą zagrzane
Wojowników czoła harde
Przyjęły w losu zamianę
Białą czerwoną kokardę …
Polacy nosili biało-czerwone kokardy podczas wszystkich powstań
niepodległościowych w XIX wieku. Nosili je z poczuciem dumy i nadziei.
O jej popularności świadczy znana wówczas śpiewka:
Orzeł biały, Pogoń i biała kokarda
W sercu wolność, honor i życia pogarda …
W okresie zaborów noszenie polskich barw narodowych było całkowicie
zabronione. Jednak Polacy, mimo prześladowań, otaczali je szacunkiem
i byli im wierni. Żołnierze walczący w różnych zakątkach świata, rodacy
wyruszający na tułaczkę za pracą i chlebem – zabierali swoje sztandary
bojowe i biało-czerwone kokardy, aby nie zapomnieć o Ojczyźnie.
Były dla nich świętością.
Na polskich sztandarach wypisane było hasło: „Za naszą i Waszą Wolność”.
Na biało-czerwonych chorągwiach Legionów polskich we Włoszech
wyhaftowano napis: „Równość , braterstwo, dobrobyt dla wszystkich”.
Polscy żołnierze wracali do kraju na każdy odgłos walki o niepodległość.
Biało-czerwone chorągwie i kokardy zdobiły uczestników Powstania
Krakowskiego w 1846 roku. Wówczas na Starym Rynku, załopotała
biało -czerwona chorągiew z napisem: „Za wolność ludu”.
Czerwony sztandar z Białym Orłem w okresie niewoli i w czasach I wojny
światowej był symbolem walki i zwiastunem wolności,
a po uzyskaniu niepodległości Polski – największą świętością Polaków.
Ulice wszystkich miast rozkwitły narodowymi barwami. Wiele osób dotykało
wywieszone sztandary, całowało je i płakało ze szczęścia.
1 sierpnia 1919 roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę
o godłach i barwach narodowych. Znajdujemy w niej zapis:
„ Za barwy Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolory biały i czerwony
w podłużnych paskach, równoległych, z których górny – biały,
dolny zaś – czerwony”.
Niezliczone dowody bohaterstwa i bezgranicznej wierności dla barw
narodowych wykazali Polacy w okresie II wojny światowej.
Polski sztandar wojskowy z wypisanym hasłem: „Honor i Ojczyzna”
i polska biało-czerwona flaga były wszędzie:
Jedna była – gdzie ? Pod Tobrukiem.
Druga była – hej ! Pod Narwikiem.
Trzecia była pod Monte Cassino.
A każda jak zorza szalona,
Biało-czerwona, biało – czerwona !
Czerwona jak puchar wina,
Biała jak śnieżna lawina,
Biało- czerwona !
Szczególnie podniosły moment miał miejsce w grudniu 1944 roku, kiedy
społeczeństwo wyzwolonej Pragi wręczyło sztandar 10 pułkowi Piechoty
4 Dywizji im. Jana Kilińskiego.
Cisza zapanowała zupełna, gdy dowódca pułku, odbierając sztandar, ukląkł
na prawe kolano i całując skraj haftu, wręczył go chorążemu sztandaru
mówiąc:
„Przyrzekam zatknąć ten sztandar na gruzach Berlina.
Powróci do kraju zwycięski…”
I tak się stało.
„Zatknięcie polskiej flagi na Bramie Brandenburskiej oznaczało nie tylko
zwycięstwo nad hitlerowskim faszyzmem, ale było przede wszystkim –
symbolem naszej wolności, okupionej krwią i życiem milionów Polaków.
Polskie barwy narodowe, wyrosłe z piastowskiego znaku herbowego,
towarzyszyły i towarzyszą nam we wszystkich ważnych wydarzeniach
i w codziennym życiu.
Dziś, polska biało-czerwona flaga powiewa wszędzie tam, gdzie byli i są
Polacy:
- na szczycie Góry Kościuszki w Australijskich Alpach
-
na najwyższych szczytach na Spitsbergenie i Antarktydzie
-
nad budynkami polskich ambasad i konsulatów
-
przed siedzibą Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku
i siedzibą Unii Europejskiej w Brukseli.
- pojawia się wraz z polskimi statkami i samolotami (z biało-czerwoną
szachownicą na kadłubie) w setkach portów świata.
Z niezwykłym wzruszeniem i dumą przeżywamy chwile, gdy podczas olimpiad
sportowych na najwyższy maszt na stadionie wciągają polską flagę i rozlegają
się dźwięki Mazurka Dąbrowskiego.
W pełni zgadzamy się ze słowami Czesława Janczarskiego wyrażonymi
w wierszu:
Powiewa flaga.
gdy wiatr się zerwie.
A na tej fladze
biel jest i czerwień.
Czerwień – to miłość,
biel – serce czyste…
Piękne są nasze
barwy ojczyste.
Dzisiaj symbole narodowe można uwidaczniać bez ograniczeń, ale pod
jednym warunkiem – należy je otoczyć czcią i szacunkiem. Jest to patriotyczny
obowiązek ,każdego obywatela, każdego Polaka.
Biuletyn Informacji Publicznej
Dziennik elektroniczny